بگذار نماند این اشکهایت که چکه چکه اش عمق احساسم را نابود می کند.
این نگاهی که وقتی از پله پایین می آیم، همه آینده ای که با هم داریم را با یأس نگاه می کند! بگذار نماند!
بگذار تا آخرت همین چشمانت که وقتی میخندی گوشه هایش جمع میشود و دلم غنج میرود برایشان بماند!
دستانت که همیشه پیش من هست، بماند همیشه! آغوشت بماند! زبان شیرینت...
یک شب به همین زودی ها، همه دلت را در دستانم میگیریم و تا صبح می بوسم!
به همین زودی تا انتها، بی هیچ ایستگاهی با هم هستیم...
منطق که زرد رنگ شد، چشم هم چشمی شد
من یک سیگار که توتون هایش خشکِ خشک بود، کشیدم!
تو رفتی زیر پتو و هق هق گریه کردی...
به حرف که باشد، هیچ کدام برای حرف مردم، تره هم خرد نمیکنیم!
به عمل گاو سر میبریم برایشان! بفرمایید برای ما تصمیم بگیرید!
ممنون از دهن کجتون که این همه حرف غلنبه و سلنبه رو که نمیدونم از کجاتون در آوردید، توش جا دادید و تحویل اجتماع دادید!
شما تره هم نیستید، اما تاج سر ما هستید، شما در و همسایه هستید، فک و فامیل هستید! شما میزگرد عقل ما هستید!
منطق که زرد شد، قلب من و تو هم زرد شد! قشنگ پژمرد!
امسال، سال تحویل دلم نو بود! خوب شروع شد، برعکس پارسال؛
سال تحویل روشن بود، مثل صبح! مثل دل خوشی که سهراب دنبالش بود!
امیدوارم تمام سال صبح باشه! روشن باشه، وضعیت سفید باشه...
آژیر خطر نباشه! طبل صلح باشه! ناقوس عشق باشه!
این روزها اهل بهشتم! روزگارم رو توپ تکون نمیده!
این روزها مثل آفتاپ پرست ها رنگ گرفتم، رنگ زندگی، رنگ حمید، رنگ شلوغی...
این روزها بدون هیچ نُتی خوب میزنم!
همین روزها صدای تیک تیک از من، انفجار از تو...