مستی
آنقدر سیاه مست این زندگی تکراری شده ام
که روزهای متوالی را تا انتهای شب، تا بوق سگ
بی آنکه وقفه ای در سرگیجه داشته باشم
بی آنکه وقتی برای گذراندن با گل های باغچه داشته باشم
بی گذر به سرنوشت سپری می کنم
این طبل زندگی در مترادف بی انتهای زندگی می کوبد
گاهی آنچنان از وجودم دور می شود که بی هیچ هیاهو هیچستان خیالم را آغوش می گیرم
من تا خرتناق خورده ام، دنیا با سرعت نور کیلومتر در ساعت دور سرم می چرخد
تمام خیالم منتظر یک پک سیگار است تا منفجر شود
تمام خیال به استثناء تو!
تو با سیگار هم منفجر نمی شوی! با یک کوزه مستی هم نمی روی!
مانده ای تا بشریت را مست کنی! تو خود شرابی! تو عین مستی هستی!
من به نوستالژیک عمیق خیال پیوست شده ام
تو در این قدیم ها چه کار می کنی؟ کجای قصه بودی که هزار سال است با منی؟!
این خیال از مستی نیست! قبل از مستی هم بود!
این خیال گسترش وهم یک شراب هزار ساله است که خودت ساغرش بودی!
جام اول تا هزارم را به سلامتی خودت خودم!
پیک آخر جام تمام شد، اما تو ماندی! تا انتها!
تا آخر زندگی تو را می نوشم، به سلامتی جام!
تو را از زیر خاک اقیانوس اطلس، آنجا که فرانسوی ها شراب ها را می کارند، بیرون کشیدم!
تو کهنه ترین شراب جهانی که مستی ات یک عمر طول می کشد...
اگر انتها داشت، انتهایش بنویسند، غروب غم انگیز، پایان مستی!
گاهی آنقدر همه معتادها را درک می کنم که قانون اساسی اگر راست هم بود، لوحی از دروغ بیشتر نبود!
تو خود جنسی! خودِ خودِ تمام افیون ها با دوز بالای واقعیت!
قلبم از شدت فوران سرگیجه، تندترین سرعت زندگی اش را تجربه می کند
قلبم نمی زند، در سرعت نور حرکت بی معناست!
مایه ات چقدر سنگین بود، وجودم آب شده است!
قلبم میان هزاران لیتر دود، گم شده است
من تو را در میان دود نمی بینم، حس می کنم
این دودها بیشتر و بیشتر می شوند، تو در جان منی!
نفس مستی تندتر و تندتر می شود
این رویای هزار ساله نمی گذرد
این مستی مسخ شده است
این مستی از ابتدا بی انتها بود! هست! می ماند!