سیامک صفری

سی و سومین جشنواره فیلم فجر هم تموم شد.

دوباره من و بانو ده شب راه افتادیم رفتیم سینما، هر شب یه فیلم دیدیم، علیرغم اینکه وقتی به بعضی ها می گی فیلم فجر، سریع ادای آدم های فوق جهان اولی رو در می آرن و میگن: «مگه ایران هم فیلم می سازه»، ما اعتقاد داریم ایران هم خوب فیلم می سازه، با همین دست و پای بسته و بودجه جهان سومی، فیلم می سازن، بیا و ببین.

درسته همه فیلم ها تو یه سطح نیستن، اما هر فیلمی یه حرفی داره، یه مزه ای داره، حتی بدترینشون هم ارزش دیدن داره، وقتی به عشقی که واسشون صرف شده نگاه می کنی، می بینی که ارزش دیدن داره!

وسط این همه فیلم که ارزش دیدن دارن، بعضی فیلم ها هستن که خیلی ارزش دیدن دارن، خصوصاً که بازیگرش بازیگر تئاتر باشه و توی نقشی هم که بازی کرده، همه رو خیره کرده باشه، دارم از سیامک صفری حرف می زنم، کسی که توی نقش خودش تو فیلم اعترافات ذهن خطرناک من، یک ژانر غیر تکراری رو بازی کرد، یک بازی متفاوت در یک سوژه متفاوت که خوب هم از آب در آوردش!

من خودم شخصاً بازی های تئاتر سیامک صفری رو ندیدم، اما هر کسی هم اون بازی ها رو دیده، جز تعریف چیزی از این پدیده نگفته و نمی گه، وقتی اعترافات ذهن خطرناک رو دیدم، افسوس خوردم که چرا بخاطر مشغله کاری زیاد، گاهی از این همه هنر دور می مونم.

اما چیزی که باعث شد این متن رو بنویسم، رقابت سیامک صفری با سعید آقاخانی تو جشنواره فیلم فجر سی و سوم بود، دو تا بازی بی نظیر که من فقط موفق شدم، بازی سیامک صفری رو ببینم و در واقع اولین بازی جدی و به دور از طنازی سعید آقاخانی تو فیلم خداحافظی طولانی که از قضا منجر به سیمرغ هم شد رو از دست دادم و در واقع از اونجایی که فقط بازی سیامک صفری رو دیدم و اتفاقاً این بازی رو چند پله بالاتر از سطح بازیگری تو ایران دیدم، دارم پیش داوری می کنم و می گم که بازی سیامک صفری قوی تر بوده!

به هر حال سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد نصیب سعید آقاخانی عزیز شد، اما از اونجا که نظر من چیز دیگه ای بود، از همینجا سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد از نگاه وبلاگ شخصی حمیدرضا عباسی رو به سیامک صفریِ بی نظیر اهدا می کنم. اینطوری تعادل برقرار می شه، یک سیمرغ معتبر از جشنواره فجر و یک سیمرغ معتبر از وب سایت من.

من به سیامک صفری دسترسی ندارم، اگه دیدیدش بگید بیاد، سیمرغ رو از من دریافت کنه!

پی نوشت: چه خوب است که گاهی تمام و کمال به وجد می آییم، چه خوبتر که این وجد از هنرنمایی باشد!