دوباره نوستالوژی

زمان همان ساعتی هست که در روزهای با تو بودن متوقف شده است

شاید اسمش نوستالوژی باشد، شاید مازوخیسمی عاشقانه

اما هر چه هست، مهمترین بخش روزگار هست، هست!
و مهمترین قسمت این نوستالوژی خود آزارانه، بوسه هایی هست که گاه گداری بی اطلاع قبلی بر گونه های خیس آینده، فرود میآمد...
ای کاش طراح آن روزگار که امروز ساعت ها و دوباره و دوباره مرور میشود، 
آینده ای هم از قلمدانش جا می گذاشت،
به جبران درد و رنجی که آفرید...