فراموشی

روزگار آهسته آهسته از نگاهت به تندی بارش تقدیر بر سر من گذشت...
پس من هم به تندی، با همان سرعت! از تقدیر در نگاه نا مأنوست عبور می کنم!
روزگار این گونه ادب میکند و من اینبار مرده تر از آنم که دست بر شانه ات بگذارم
هی فلانی به آینده که میروی سلام مرا به آشفته بازار آسمان کبودت برسان!
گفتم فلانی که یادم باشد با من دوستی نکردی، شطرنج بازی کردی! واِلا نامت خوب یادم هست!
پشت سرت هیچ چیز نیست، هیچ چیز از دنیایی که سالها وجود داشت،
هر چه بود مدت ها پیش از دستت چکید! و تو ندیدی!؛
اگر ابری بود، اگر بارانی میبارید برای فراموشی ات،
امروز نیازی به طوفانی برای فراموشی ام نبود! 
کاش در این گرمسیر همیشگی چکه ای میبارید...
کاش تا ابد بودم...
اما تو باش و به آسمان نگاه کن، باران فراموشی من سالهاست میبارد...