ای کاش تنها دریچه ای در هزاران فرسخی به سویت باز بود...
آنوقت میدیدی که خواستنت چقدر قدرت دارد!
حالا من مانده ام با شمع هایی که نیستی تا فوتشان کنی
تا ما دست بزنیم و ببینیم که بیست و هشت سالت تمام شد!
امسال میهمانِ جشن تولدت فرشته ها هستند...
امسال میهمانی ات در بهشت با شکوه ترین میهمانی دنیاست!
اما ای کاش بودی تا دنیا را زیباتر از بهشت برایت چراغانی کنم "سوگولی" تا همیشه من!
تولدت مبارک نادیای نازنینم...
برای صرف یک خنده جدید،
بهای صدها هزار متر نور را پرداختم...
غافل از اینکه من خود شادی، من خود نشاط، نور هستم!
زندگی در گذر از فراز های ثانیه های من جریان دارد!
من خود زندگی، من خود عشق هستم!
پنجره تنها به فرمان من باز میشود
و هوای تازه برای آرامشم همیشه و همیشه در جریان است!
من خود یک هوای تازه ام! من خود انعکاس واضح لبخند خداوندی هستم!
شاید یک روز آسمان دوباره به چشم های پشت پنجره نگاه کند...
شاید یک روز دوباره کوچه باغ دل پر از هیایو، پر از ازدحام شادی شود!
زندگی های من و تو زیر بار هیجانِ همیشگی نگاه عقیم شد!
شاید و فقط شاید یک روز سینه ام تحمل آن همه تپشِ با دلیل را پیدا کند!
پیدا کند! افسوس که تا ابدیت به ندیدن تو تبعیدم!
تو که این روزها از آن بالا بالاها، از همان آسمان هفتم معروف به من نگاه میکنی و لبخند میزنی!
و میدانم که دل تو هم، مثل من برای روزهای زیبایی، تنگ شده!
و میدانم که تو هم گرچه آزادی، و آسوده! اما گاهی یاد من میکنی!؛
و گاهی با همان نگاه سبزت مرا نگاه میکنی!
و چه خوب است که حداقل تو میتوانی نگاه کنی!؛